Tajemnica życia w seminarium. Seminaria są miejscem, do którego osoby postronne nie mają wstępu. Mimo to, Mariusz Sepioło postanowił dotrzeć do młodych mężczyzn, którzy zdecydowali się poświęcić życie Bogu i Kościołowi. Historie, które poznał, trafiły do książki "Klerycy. O życiu w polskim seminarium". Spis treści. Jak żyć z osobą chorą na schizofrenię? Zachowaj do dodatkowych aktywności. Spróbuj namówić chorego na wizytę u psychiatry. Pilnuj, aby chory nie zapomniał o lekach. Zaakceptuj stan chorego. Uważaj, jakim tonem mówisz. Warto namówić do korzystania z psychoterapii. Znajdź czas dla siebie. Skazani przebywający w zakładzie karnym lub areszcie śledczym otrzymują trzy posiłki dziennie - w tym co najmniej jeden posiłek gorący. Do każdego posiłku wydaje się napój, w szczególności w postaci wody zdatnej do picia, herbaty lub kawy zbożowej. Nie jest to miejsce, do którego ciągnął tłumy turystów, jak na przykład Neapol, czy Rzym, a jest równie ciekawe i interesujące. Odkryj ciekawostki oraz mało znane informacje o Salerno. 1. W starożytności Salerno pełniło funkcję rzymskiej kolonii. Jak wiadomo, nie od razu Rzym, a w tym wypadku, Imperium Rzymskie zbudowano. Lisy mają odmienny język ciała niż psy, co powoduje zamieszanie i niepokój u większości psów. Lis Juniper jest udomowionym stworzeniem, który na Instagramie ma ponad 2,2 mln kombinasi warna baju dan celana yang cocok wanita. Kasia Gugała: Okręgowy Inspektorat Służby Więziennej jest partnerem projektu A co jest Twoim Więzieniem?, gdzie przeprowadzane są metamorfozy kobiet osadzonych. Nie boi się Pani, że może być to odebrane, jako decyzja kontrowersyjna? Kpt. Arleta Pęconek: Dlaczego kontrowersyjna? To raczej działanie niestandardowe, nietypowe w postępowaniu ze skazanymi i jako takie może mieć swoich zwolenników, jak i przeciwników. Przystępując do tego projektu byliśmy przekonani o jego pozytywnym wymiarze. KG: Po co jest ten projekt? AP: Ten projekt jest przede wszystkim ukierunkowany na kobiety odbywające karę pozbawienia wolności. Te kobiety przychodzą do nas bardzo często zniszczone fizycznie i emocjonalnie. Wiele z nich doświadczyło przemocy, trafiło do więzienia, jako nastoletnie dziewczyny. Gdy mają 18-19 lat, są jeszcze nastolatkami, które nie zdążyły poznać życia na wolności, a już trafiły do więzienia. Dzięki projektowi odkrywają swoją kobiecość, mogą poczuć się wartościowe, mogą zacząć się zmieniać. KG: Jest Pani z osadzonymi biorącymi udział w projekcie. Jak Pani myśli, czego one się po nim spodziewają? AP: Pokazania wszystkim, a zwłaszcza najbliższym, że nie powinny być skreślane. To jest całkiem niezła forma tego przekazu. Bo idzie w świat, dotrze wszędzie. Sam fakt, że jest kalendarz, coś namacalnego, ułatwia przekaz. Bo jest zupełnie inaczej, kiedy do dziecka mówi się, że mama niedługo wyjdzie na wolność, będzie normalną mamą, albo córką. A co innego, jak jest coś namacalnego. Kobieta może pokazać bliskim, że się stara, żeby wyjść z więzienia i nigdy do niego nie wrócić. To jest im chyba najbardziej potrzebne. KG: Trudno jest zdecydować się na udział w projekcie? To pokazanie twarzy, Ja – więźniarka. AP: Tak. Należy zwrócić uwagę, że sporo osób skazanych nie mówi gdzie jest. Wie najbliższa rodzina albo tylko jedna osoba z rodziny. Oszukują swoje środowisko, że wyjechały za granicę. Fakt, że przełamują ten wstyd jest pomocny w pracy z nimi. Rozumieją, że podjęły decyzję, która spowodowała, że są tu, gdzie są. Odczuwają konsekwencje bycia więźniem, ale zaczynają też chcieć pracować, żeby zmienić swoją sytuację. To duży sukces resocjalizacyjny, jeśli więzień przełamie się i pokaże, jako więzień, ale też, jako człowiek, kobieta. KG: Jak można pomóc kobietom przebywającym w więzieniu? AP: Pomagamy różnego rodzaju programami, nauką, aby mogły zdobyć zawód, aby wiedziały jak się zachowywać, jakie są normy społeczne. Staramy się zmienić ich priorytety. To podstawa. Spotykając się z pracodawcą muszą wyglądać, mieć coś w głowie, być pewne siebie. Pracodawcy poszukują kobiet wykształconych, już z doświadczeniem. A jakie doświadczenie może mieć kobieta skazana, która parę lat przebywała w więzieniu? Ten projekt ma je nauczyć pewnej przebojowości, żeby nie zasiliły kolejek bezrobotnych, ale żeby potrafiły zadbać o siebie na wolności i do więzienia nie wrócić. KG: Jak wygląda życie za kratami? Jak realizują się w swoich życiowych rolach? AP: Samo życie kobiet nie odbiega od standardowego życia więźniów. Cele są bardzo podobne, te same przepisy regulujące życie więzienne. Różnica jest bardziej w mentalności. Kobiety podchodzą do wszystkiego bardziej emocjonalnie. Wiele kobiet trafiających do więzienia za murami zostawiały rodziny, dzieci, za którymi bardzo tęsknią. To jest chyba największą ich bolączką. Rozstanie z dzieckiem. I co powie syn, czy córka jak mama trafia do więzienia. Z tym jest im najtrudniej się uporać. Są też kobiety uzależnione od różnych substancji psychoaktywnych i na wolności matkami nie były w ogóle lub były nie na tyle ile być powinny. Niejednokrotnie trafienie do więzienia pozwala im zweryfikować swoje życie, zmienić myślenie i priorytety. Podczas pobytu w więzieniu leczą się z uzależnienia, zaczynają się spotykać z dziećmi, dorastają do bycia matką. Niestety w warunkach więziennych, ale dorastają. I wychodząc na wolność mają pozytywne kontakty ze swoją rodziną. KG: Jak Pani myśli: jak dzieci odnajdują się, gdy mama jest w więzieniu? AP: Są matki, choć i ojcowie też tak reagują, które nie mówią dzieciom gdzie są. Nie chcą, żeby dzieci wiedziały, że mama przebywa w więzieniu. Mówią wtedy, że mama pracuje za granicą i kontaktu z dzieckiem w ogóle nie ma. Są mamy, które mówią, że mama pracuje w więzieniu i może dziecko tylko widzieć. To udaje się przy maluchach. Dziecko widzi kraty, ale nie zdaje sobie kompletnie sprawy gdzie się znajduje. Gorzej jest ze starszymi dziećmi, czyli takimi 10 lat i wzwyż, które zaczynają sobie zdawać sprawę, że mama popełniła przestępstwo, że przebywa w więzieniu. Miałam możliwość organizować niejedno spotkanie typu Dzień Dziecka, gdzie kilka godzin dzieci przebywały z mamami. Kiedy już kończył się czas tych imprez miałam okazję obserwować pożegnanie mamy z dzieckiem, w ogóle rodzica z dzieckiem. Bardzo smutny, rozdzierający obraz. Dzieci płakały, mamy płakały, ciężko im się było pożegnać. Były tłumaczenia “Już niedługo”, „Zobaczymy się na święta, mamusia musi tu zostać”. Dziecko krzyczało „Mamo, kocham cię, kiedy wrócisz do domu?”. To były bardzo, bardzo przejmujące obrazy. Nieuniknione niestety. Dzieci bardzo przeżywają rozstanie z matką. Dużo starsze, mają problemy ze zrozumieniem, dlaczego mama trafiła do więzienia. Co takiego się stało, że popełniła przestępstwo. Mówię o nastolatkach, w których rodzi się bunt. Zanim odwiedzą matkę mija sporo czasu, ponieważ mają do niej żal, że trafiła do więzienia, że je zostawiła w momencie, kiedy najbardziej jej potrzebowały. KG: Jak odbywają się kontakty z dziećmi? AP: Każdy osadzony ma zapewnione kodeksowo prawo do widzeń. Ile jest widzeń to zależy od tego, w jakim typie zakładu odbywa karę pozbawienia wolności. Są zakłady zamknięte, w których przysługuje jedno widzenie ogólne i jedno dodatkowe na dziecko, w półotwartych odpowiednio więcej, w otwartych jeszcze więcej. To jest regulowane przez Kodeks karny wykonawczy. W puli kodeksowej mamy też tak zwane nagrody, gdzie za podjęcie dodatkowych zajęć, wykazywanie się, pracę nieodpłatną skazana może otrzymać, jako nagrodę prawo do dodatkowego widzenia, dłuższego widzenia albo, i to jest jedna z wyższych nagród przewidzianych w kodeksie, prawo do widzenia na zewnątrz, czyli przepustkę. Na początek jest to widzenie poza terenem przez 30 godzin, potem są przepustki systemowe, dłuższe. Polega to na tym, że skazana idzie do rodziny, na dwa, pięć dni i nawiązuje z członkami rodziny kontakty w systemie domowym. Może pójść z dzieckiem na spacer, do szkoły, sprawdzić jak się uczy, odwiedzić kogoś w szpitalu itd. Jest to kontakt zbliżony do kontaktu domowego. Są też przepustki losowe, w sytuacji, gdy dziecko ma komunię, bierze ślub. Kobieta może uczestniczyć w ważnych momentach życia swojego dziecka i rodziny. Metody kodeksowe, aby rodzina mogła mieć z nią bliskie kontakty są dość szerokie. Ale odbywa się to dopiero wtedy, gdy działania systemu resocjalizacyjnego są już na tyle wdrożone, że może z przepustek korzystać. Bo trzeba zaznaczyć, że nie wszyscy mogą. KG: Co się dzieje, kiedy do więzienia trafia kobieta w ciąży? AP: W siódmym tygodniu ciąży kobieta jest przewożona do zakładu karnego w Grudziądzu gdzie jest oddział specjalistyczny. Tam kobieta jest do samego porodu pod opieką lekarzy i tam też w warunkach zakładu karnego na oddziale położniczo – ginekologicznym rodzi dziecko. Jeżeli wyraża chęć, może przebywać w domu matki i dziecka przy zakładzie karnym w Grudziądzu lub w Krzywańcu i odbywać karę z dzieckiem do chwili, gdy ukończy ono trzy lata. Jeżeli dziecko choruje lub z innego powodu potrzebuje opieki matki dłużej np. pozostawienie go przy matce pozytywnie wpłynie na nich oboje, za zgodą sądu można ten okres wydłużyć do czterech lat. KG: A pobyt dziecka z matką w więzieniu? AP: Mamy pokoiki dostosowane do potrzeb matek z dziećmi. Są kolorowe ściany, kojce dla dzieci. W domach matek z dziećmi pracują głównie pielęgniarki i personel przeszkolony do opieki nad małymi dziećmi, czyli matki cały czas mają pomoc medyczną. Wyposażenie jest normalne, aby dziecko nie miało poczucia, że jest w więzieniu. Coś jak Dom Samotnej Matki. KG: Kodeks daje różne możliwości. Jak są one wykorzystywane? Jak odnoszą się do tego ojcowie dzieci, rodzice skazanych? AP: To jest trudne. Czasami rodzinie jest bardzo trudno sobie wyobrazić, co takiego się zdarzyło, że kobieta trafiła do więzienia. Niejednokrotnie jest tak, że nikt nie podejrzewał, że coś takiego może się zdarzyć. Ale są też rodziny, które wiedziały, że dzieje się coś złego, mówię w tym momencie o młodych osadzonych. Takie rodziny próbowały tę sytuację jakoś naprawić, pomóc, przykładowo przy uzależnieniu, i zdawały sobie sprawę, że konsekwencją działania ich dziecka może być to, że pójdzie do więzienia. I nie udaje im się zawrócić córki z tej drogi. A reakcje? Są różne. Chyba w najgorszej sytuacji są kobiety żyjące w konkubinacie oraz kobiety z długimi wyrokami. Jeżeli wyrok jest krótki, czyli rok, dwa, trzy, to kobiety są raczej wspierane przez rodziny, przez mężów. Ale przy 25 latach czy karze dożywocia, niestety rzadko taki związek przetrwa. Trzeba brać pod uwagę też i to, że wiele kobiet skazanych pochodzi z takich środowisk, że ich partnerzy brali razem z nimi narkotyki, razem z nimi popełnili przestępstwo i jest duże prawdopodobieństwo, że także odbywają karę pozbawienia wolności. Kobieta zostaje wtedy bez oparcia męża. Podobnie jest z dzieckiem. Jeżeli zdarza się, że matka i ojciec idą do więzienia to w najlepszym wypadku opiekę nad dzieckiem sprawują dziadkowie czy dalsza rodzina. Często dziecko trafia do domu dziecka. W zależności od tego, jaką matką była kobieta, na ile była związana z dzieckiem, na ile miała pozytywną opinię środowiskową, na tyle pozwala się na kontakt w domu dziecka z matką przestępczynią. Mieliśmy przypadki kobiet, którym służba więzienna pomogła nawiązać kontakt z dzieckiem, a była i taka sytuacja, że dom dziecka odmówił kontaktu dziecka z matką z powodu jej postępowania przed trafieniem do więzienia. Tak Sławomir Nowak żył w areszcie. Kąpiel raz na kilka dni, woda przez 8 minut... Data utworzenia: 12 kwietnia 2021, 10:30. pobudka i czas na umycie zębów apel poranny... Jest więcej punktów w harmonogramie dnia aresztu na warszawskiej Białołęce. Były minister transportu Sławomir Nowak (46 l.) wychodzi z aresztu, w którym spędził długie miesiące. Oskarżony o korupcję i łapówkarstwo na Ukrainie, oczekuje na proces. Były szef więziennictwa Paweł Moczydłowski opowiada w Fakcie, jak wyglądało życie w areszcie. Tak Nowak żyje w areszcie Foto: Reporter, / . Sławomir Nowak, przyzwyczajony do wystawnego życia „złoty chłopiec PO”, musiał przystosować się do twardych zasad regulaminu aresztu na Białołęce. – „Białe kołnierzyki” nie są przystosowane do trudów życia w areszcie. Brutalne bandziory lepiej znoszą zamknięcie – mówił Faktowi były szef więziennictwa Paweł Moczydłowski (67 l.). Przeczytaj o tym, dlaczego sąd wypuścił Nowaka Prysznic 2 razy w tygodniu Zobacz także Kiedyś pachnący drogimi perfumami, elegancki dandys wiódł surowe życie aresztanta. Kąpiel pod prysznicem przysługiwała mu tylko dwa razy w tygodniu, z tym że woda leci tam zaledwie przez 8 minut. Raz w tygodniu aresztantom wymienia się bieliznę osobistą i ręczniki, a zgrzebną pościel co dwa tygodnie. Jeśli chodzi o luksusy, to regulamin przewiduje, że osadzony może dostać do celi telewizor, ale tylko wtedy, jeśli zgodzi się na to prokurator i dyrektor placówki. Odbiornik może mieć najwyżej 19 cali i zablokowany dostęp do telegazety. Do woli za to osadzony może czytać książki z biblioteki i robić pompki w celi. – Areszt psychologicznie jest gorszy od więzienia – tłumaczy nam Paweł Moczydłowski. – Osadzonego złapano za rękę, ale jeszcze jej nie ucięto. Więc on siedzi, myśli o wyroku, martwi się o swoją sprawę, jest skoncentrowany, odbywa ze sobą psychologiczną walkę – tłumaczy były szef więziennictwa. Uroki aresztu Areszt stosuje się z racji poważnych – kontynuuje Moczydłowski. – To znaczy osoba podejrzana nie powinna, zdaniem prokuratury, przebywać na wolności, bo jest poważne przestępstwo z artykułu, który przewiduje wysoką karę. To znaczy, że w podejrzanym może zrodzić się jakiś motyw ucieczkowy albo próba wpływania na świadków, albo próby utrudnienia śledztwa. W trudnych czasach wraz ze wzrostem przestępczości i z zaostrzaniem polityki kryminalnej, niestety, areszt stosuje się również jako areszt wydobywczy, czyli próba osadzenia w areszcie na dłuższy czas ma na celu rozmiękczenie osoby podejrzanej. Żeby była skłonna do współpracy z organami ścigania – kończy Moczydłowski.. Do siermiężnej codzienności za kratkami były minister w rządzie Donalda Tuska musiał przywyknąć. Teraz sąd wypuścił go na wolność, ale to nie znaczy końca kłopotów. Nowaka czeka jeszcze proces. A oto plan dnia w areszcie na Białołęce: pobudka i czas na umycie zębów apel poranny śniadanie Ok. czas na spacer obiad kolacja apel wieczorny cisza nocna. /5 Tak Nowak żyje w areszcie Damian Burzykowski / Sławomir Nowak był szefem ukraińskiego zarządu dróg /5 Tak Nowak żyje w areszcie Jacek Domiński / Reporter W takiej celi na Białołęce siedzi Sławomor Nowak /5 Tak Nowak żyje w areszcie Tomasz Ozdoba / Areszt śledczy na Białołęce /5 Tak Nowak żyje w areszcie Nowak został zatrzymany w lipcu 2020 /5 Tak Nowak żyje w areszcie Tomasz Ozdoba / Areszt na Białołęce Masz ciekawy temat? Napisz do nas list! Chcesz, żebyśmy opisali Twoją historię albo zajęli się jakimś problemem? Masz ciekawy temat? Napisz do nas! Listy od czytelników już wielokrotnie nas zainspirowały, a na ich podstawie powstały liczne teksty. Wiele listów publikujemy w całości. Wszystkie historie znajdziecie tutaj. Napisz list do redakcji: List do redakcji Podziel się tym artykułem: 25 paź 13 10:39 Czuje się jak zwierzę w klatce. "Człowiek nie ma co ze sobą zrobić" - o tym, jak wygląda jego dzień w więzieniu, opowiada Darek skazany na 15 lat. Data utworzenia: 25 października 2013 10:39 Zobacz Więcej Petersburska niezależna publikacja "Paper" opublikowała notatki Saszy z pierwszego miesiąca jej pobytu w areszcie śledczym. Za zgodą redakcji Meduza publikuje ten materiał w wersji nieskróconej. Niezależni rosyjscy dziennikarze potrzebują pomocy. Prosimy o wsparcie dla Meduzy Sześć minut na butelkę Minął już miesiąc, odkąd przebywam w areszcie śledczym nr 5, i nadszedł czas, by podsumować wyniki moich obserwacji tego miejsca. Postanowiłam podsumowywać je na koniec każdego miesiąca mojego pobytu tutaj. A ponieważ zdecydowali się zatrzymać mnie tutaj na dłużej, będę mogła mówić o wielu rzeczach, bo ja, w przeciwieństwie do wielu kobiet z Arsenałki [areszt śledczy nr 5 znajduje się przy ul. Arsenałowej], mam ten przywilej. Foto: Sasza Skoczilenko / Papier Dzień prania w celi Zazwyczaj ludzie siedzący tutaj są niezadowoleni z wielu rzeczy, ale boją się wyrażać swoje niezadowolenie, bo jeśli się poskarżą, mogą zostać przeniesieni do dużo gorszych warunków. Nawet jeśli ośmielą się poskarżyć, kierownictwo jest często głuche na ich skargi (w przeciwieństwie do moich), na wiele palących pytań pada tu jedna odpowiedź: "To nie sanatorium!". Na przykład: "Mamy cieknący kaloryfer, ciągle musimy podstawiać pod niego pojemnik, żeby nie zalać sąsiadów z dołu, zmieniamy go co godzinę". — "To nie sanatorium". Albo "Mamy nieszczelny sufit, przez pół nocy biegaliśmy z wiadrami!". — "To nie sanatorium". Zanim więc utopię drogi areszt tymczasowy, chciałabym powiedzieć, że owszem, są tu różni ludzie. Są wśród pracowników bardzo humanitarni i humanistyczni ludzie, którzy rozumieją, że życie więźniów nie jest łatwe i starają się jak mogą, by nam go nie utrudniać. Osoby te nie są uwzględnione w tym artykule. Cóż, wróćmy do niehigienicznych warunków przetrzymywania. Same budynki są raczej zniszczone: są tam ruiny i niekończący się chłód, w wielu miejscach na sufitach i ścianach rosną pajęczyny i grzyb. Sufit w prysznicach jest czarny. Stan pryszniców jest taki, że przypominają one raczej filmy z obozów koncentracyjnych. Dobrą rzeczą jest to, że z zardzewiałych wysokich rurowych kranów płynie woda — choć nie zawsze gorąca. Wiele cel ma przygotowane butelki z wodą na wypadek odcięcia dopływu zarówno ciepłej, jak i zimnej wody (co zdarzyło się także w tym miesiącu). Stan pryszniców w ambulatorium, w którym przebywam, jest znacznie lepszy, choć w niektórych miejscach pojawia się czarny grzyb. Jeśli mamy szczęście, dwa razy w tygodniu bierzemy prysznic i mamy ciepłą wodę. Jak więc myją się tutejsze kobiety, którym patriarchalne społeczeństwo narzuca wysoki standard higieny i potrzebę "pachnienia"? Wieczorem napełniamy półlitrowe butelki, potem idziemy do toalety i myjemy się nad toaletą. Technika jest skomplikowana. Wypróbuj to w domu. Najpierw umyj się z butelki (co jest do zrobienia), potem spróbuj umyć stopy (co jest trudniejsze), spróbuj też umyć pachy (co wciąż jest dla mnie zadaniem prosto z programu "Fort Boyard"), zmień ubranie, a potem starannie wytrzyj podłogę za sobą ze wszystkich kropel wody, które rozlałaś. A wszystko to musi być zrobione w ciągu sześciu do ośmiu minut, jeśli jesteś przetrzymywana w 18-osobowej celi. W celi 6-osobowej możesz sobie pozwolić na 10-15 min. Foto: Sasza Skoczilenko / Papier Rewizja w celi Czy wolno usiąść Wiele bolesnych pytań pojawia się w celach, w których przepełnienie jest dotkliwie odczuwalne. Na przykład: Czy można siedzieć na łóżku, jeśli jako nowicjuszce przydzielono ci górne łóżko?. W celach uważa się, że tylko właściciele niższych łóżek mogą na nich siedzieć. W tym momencie ludzie powołują się na precedensy związane z personelem dyżurnym ("Kiedyś ci, którzy siedzieli na górnych łóżkach, byli wyrzucani na korytarz razem ze swoimi materacami") albo na fakt, że osoba nie zdążyła zejść z łóżka, żeby stanąć w pozycji "ręce za plecami", kiedy w celi pojawił się członek personelu. Jeden z funkcjonariuszy pełniących służbę w celi wyjaśnił ten zakaz, mówiąc, że moglibyśmy "pognieść pościel na łóżkach", ale ani biuro Rzecznika Praw Obywatelskich, ani bezpośredni przełożeni funkcjonariusza nie podzielili tej opinii, ponieważ odpowiedzieli mi, że siadanie na swoim miejscu do spania po wstaniu z łóżka, nawet jeśli znajduje się ono na piętrze, jest dozwolone. Dlaczego takie pozornie głupie pytanie wydaje mi się tak ważne? W gęsto zaludnionej celi — 18 osób na 35 metrach kwadratowych... Powiedz mi, gdzie w tych celach były te osławione cztery metry kwadratowe na osobę, zapisane w regulaminie więziennym — w toalecie, czy co? Nie. To miejsce nie istnieje, niezależnie od tego, jakie zaprzeczenia publikuje rosyjska Federalna Służba Więzienna. W takiej celi to nie wina więźniów, że będzie się toczyła zażarta walka o każdy skrawek powierzchni do egzystencji. W takich celach panuje niewypowiedziany zakaz przebywania nowych osób na dolnych pryczach innych, a życie nowicjuszy — zwłaszcza jeśli są to babcie w wieku emerytalnym — zamienia się w fizycznie wymagającą mękę. W ramach "obrzędu wtajemniczenia" nowicjusz jest proszony o poruszanie się po celi lub siedzenie na twardych drewnianych ławkach przez pierwsze kilka tygodni do kilku miesięcy. Eksperyment: Spróbuj spędzić cały dzień bez leżenia lub siedzenia na czymkolwiek miękkim i wyjdź na dwór, chociaż na godzinę (gdzie też nie możesz szczególnie siedzieć na czymkolwiek). Żyj tak przez kilka dni. Jak się czujesz ze sobą i swoimi plecami? Jak chodzić A teraz trochę o tym, jak chodzimy. Muszę wyrazić uznanie dla aresztu śledczego, a zwłaszcza dla jego szeregowych pracowników (którzy są prawdopodobnie najbardziej humanitarnym elementem placówki): nikt nie łamie tu prawa do godzinnego spaceru, a w niektórych przypadkach nawet starają się go wydłużyć. Mimo to warunki naszych wędrówek pozostawiają wiele do życzenia. Teraz miejsce, do którego wchodzę z moim współtowarzyszem z celi, wydaje mi się rajem. Jest to betonowe pudło z sufitem z drutu kolczastego. Ma wymiary 3 na 5 m, ma długą ławkę i małą zardzewiałą wiatę przeciwdeszczową. Trzy mniszki lekarskie torują sobie drogę przez pokruszoną betonową podłogę. Bardzo je kocham i obserwuję, jak rosną z dnia na dzień — w końcu są jedyną zielenią, jaką widzę na spacerze. Na podwórku zazwyczaj biegam w kółko, tańczę, śpiewam, wykonuję ćwiczenia albo recytuję swoje teksty. Foto: Sasza Skoczilenko / Papier "Dwa na pięć" Przejdźmy teraz na podwórka, po których chodziłam w pierwszych tygodniach. Te pozbawione dachu pomieszczenia nazywane są w więziennym slangu "dwa na pięć" — nazwa ta odpowiada dokładnemu rozmiarowi betonowego pokoju z łuszczącymi się ścianami pokrytymi płatami farby. W kątach leżą niedopałki papierosów, a przy kracie z drutu kolczastego w suficie rośnie mech. Teraz wyobraź sobie 18 osób spacerujących po podwórku o wymiarach dwa na pięć metrów z metrową, brudną ławką na środku. Całe "chodzenie" to poruszanie się po okręgu w tym samym kierunku w wolnym tempie, właściwie plecami do siebie. Możesz też stanąć na chwilę w kącie z twarzą wystawioną na słońce. I to by było na tyle. Nie narzekać Wiele osób w areszcie nienawidzi mnie za to, że się skarżę, ponieważ ja się skarżę, a wszyscy inni dostają reprymendę — pracownicy, współwięźniowie z celi i najwyraźniej także kierownictwo — ponieważ besztanie idzie w dół hierarchii. Pewnego dnia do jednej z cel wbiegł anonimowy wysoki mężczyzna w mundurze i krzyknął na mnie: — Kto tu narzeka bez końca, aż do Moskwy? Hydraulika w celi nr 17 jest w porządku, rura kanalizacyjna nie jest zatkana, tak, toaleta przecieka, ale nigdy nie byłaś w prawdziwym więzieniu, gdzie szczury biegają dookoła! Głęboko współczuję ambitnym marzeniom tego macho o pracy w prawdziwym więzieniu. Ale tak, Areszt nr 5 nie jest prawdziwym więzieniem — to tylko izolatka, w której przetrzymuje się osoby, wobec których toczy się śledztwo (niektórzy z nich są jednak przetrzymywani w tych warunkach przez lata, czekając na jakiekolwiek działania śledczych). Zadaniem aresztu śledczego jest po prostu przetrzymywanie nas (jak przyznał mi sam dyrektor) w taki sposób, byśmy nie przeszkadzali w śledztwie ani w wydaniu wyroku, oraz upewnienie się, że jesteśmy cali i zdrowi. Foto: Sasza Skoczilenko / Papier Popołudnie w celi Nie siedzimy tu po to, by nas ukarać, nie — bo nasza wina nie została udowodniona, a niektórzy wyjdą stąd nawet z wyrokiem uniewinniającym. A już na pewno celem takiego ośrodka nie jest fizyczne dręczenie i torturowanie przetrzymywanych tu kobiet. Owszem, areszt śledczy nie jest sanatorium, ale nie jest też obozem pracy, żeby ludzie byli zmuszeni do serwisowania niekończących się przecieków zniszczonej hydrauliki czy inwestowania pieniędzy w sprzęt do sprzątania (który według regulaminu powinien być dostarczany do każdej celi za darmo). Tak, to wstyd, że areszt nr 5 jest jedynym ośrodkiem detencyjnym dla kobiet w całym obwodzie leningradzkim [jak oficjalnie nazywa się obwód, na terenie którego leży St. Petersburg]! Areszt śledczy w Krystach ma nowoczesne warunki dla mężczyzn. Jedyną rzeczą, która jest tu nowa, nowoczesna i wyposażona, jest plac zabaw dla dzieci i aparat USG w gabinecie ginekologicznym. Dziękuję za dokończenie tego tekstu, jest bardzo długi! Jest jednak tak wiele rzeczy, które chciałbym podkreślić, a z każdym dniem pobytu tutaj uczę się coraz więcej. Cóż, zamierzam być w tym miejscu przez długi czas, co oznacza, że będę miała dużo czasu, by to opisać. 13 zł 60 gr Według raportu Rady Europy z 2021 r., w Rosji na 100 tys. mieszkańców przypada 356 więźniów (więcej ma tylko Turcja — 357; Islandia — 45, a Finlandia — 50, Polska — 194). Jednocześnie ich przetrzymywanie w Rosji kosztuje najtaniej — 13 zł 60 gr za dzień (w Polsce — 105 zł). Oficjalna strona Aresztu Śledczego nr 5 informuje, że w areszcie znajduje się biblioteka z kolekcją 10 tys. książek, klub ze 120 miejscami siedzącymi, siłownia, boisko do siatkówki, salon fryzjerski oraz udogodnienia dla kobiet z dziećmi poniżej 3. roku życia. Co roku w Areszcie Śledczym nr 5 organizowany jest konkurs na Miss Arsenałki. Uczestniczki zdobywają punkty w takich kategoriach jak "Przedstawienie się", "Postawa", czy "Gotowanie". Każda uczestniczka za udział dostaje pamiątkową wstążkę, a zwyciężczyni — koronę. Kierownictwo aresztu organizuje także konkurs kulinarny "Smakowity kąsek" i "Gospodyni domowa". W tym ostatnim dziewczęta "prezentują swoje umiejętności szycia, rozwiązują zadania logiczne i odpowiadają na kulinarne pytania jury". 8 marca w Areszcie nr 5 odbył się Festiwal Piękności "Czuła fala". 12 kobiet "stworzyło piękne i oryginalne fryzury, a także makijaż pasujący do tworzonego wizerunku". Wiosną 2022 r., według relacji zatrzymanych, w Areszcie nr 5 doszło do poważnego przecieku, którego skutki zostały naprawione przez same zatrzymane — przez całą noc czerpały wodę wiadrami. W maju, kilka dni po naprawie, w tej samej celi, w którym nastąpił wyciek, zawalił się sufit. Gruz spadł na więźniarkę, która doznała urazu biodra, ale cela była nadal używana. Obecnie w Areszcie Śledczym nr 5 przy ul. Arsenałowej przebywają osoby zatrzymane w głośnych sprawach politycznych. W szczególności przetrzymywana jest tam Białorusinka Jana Pinczuk, która została aresztowana w za prowadzenie pod pseudonimem "Księżniczka Leja" kanałów na Telegramie z informacjami o działalności białoruskiej opozycji. Dziewczynie grozi do 19 lat więzienia za "propagowanie ekstremizmu". Pinczuk jest uważana przez zdelegalizowany Memoriał za więźnia politycznego. Sasza Skoczilenko, Olga Smirnowa i Wiktoria Pietrowa to trzy mieszkanki St. Petersburga, które są przetrzymywane w aresztach śledczych w sprawach o "fałszerstwa". Olga i Sasza zostały uznane przez Memoriał za więźniów politycznych. Amnesty International uważa Skoczilenkę za więźnia sumienia. Foto: Archiwum prywatne / Meduza Sasza Skoczilenko Więzienie zazwyczaj kojarzy nam się z dużym, zamkniętym budynkiem z kratami w oknach, otoczonym wysokim murem z drutem kolczastym. W filmach często widzimy umięśnionych, wytatuowanych więźniów w pomarańczowych strojach, którzy biją się między sobą i próbują przemycać do celi telefony czy narkotyki. Od Pana Marcina, strażnika półotwartego zakładu karnego, dowiemy się, jak naprawdę wygląda życie w więzieniu. Zanim przejdziemy do szczegółowych pytań proszę powiedzieć nam jakie są typy zakładów karnych i czym się charakteryzują? Mamy trzy typy zakładów karnych: otwarte, półotwarte i zamknięte. Czym one się charakteryzują? Przede wszystkim specyfiką, zabezpieczeniami. Przykładowo, w zakładzie karnym typu otwartego skazani poruszają się swobodnie po terenie zakładu, nie są tak dozorowani. Jeśli chodzi o zakłady typu półotwartego, jest to troszeczkę bardziej uściślone. Jest tylko pół godziny spaceru i skazani są w jakiś sposób dozorowani. A jak sytuacja wygląda w zamkniętym zakładzie? Jeśli chodzi o zakład karny typu zamkniętego, tam całkowicie ruch jest dozorowany, mury są zabezpieczone podwójnym pasem ochronnym, zewnętrznym ogrodzeniem. Ruch jest ściśle określony. Wszędzie, gdzie skazany się porusza, musi być wcześniej zapisany ten fakt. Na przykład jak chce iść do lekarza, to ktoś musi go tam zaprowadzić – nie może iść sam, tak jak przykładowo na półotwartych zakładach. Są większe restrykcje – jak sama nazwa wskazuje. Kto w takim razie trafia do takich zamkniętych zakładów? Najwięksi i najgroźniejsi przestępcy, na przykład zabójcy z poważnymi wyrokami. Jak długo pracuje Pan w służbie więziennej i na czym polega ta praca? Pracuję 15 lat, jestem oddziałowym. Na moim oddziale jest około stu osadzonych. Robię wszystko, co dotyczy życia codziennego skazanych, czyli lekarz, kontrola osobista, wydawanie posiłków, kontrola cel według grafiku, przygotowanie osadzonego do transportu, przyjmowanie nowego transportu na pawilon no i wiadomo – czynności profilaktyczne. A jak wygląda pana przeciętny dzień na służbie? Zaczyna się od apelu. Przeliczamy więźniów. Po apelu jest śniadanie, prowadzimy osadzonych na stołówkę. Na zamkniętych zakładach posiłki dostaje się do celi. Otwieramy pawilon. Osadzeni mogą sobie pospacerować, porozmawiać z kolegami i to trwa godzinę. Potem niektórzy idą do pracy. Inni siedzą przed telewizorami w celi. My w tym czasie robimy kontrole wyrywkowe trzech cel. Bardzo szczegółowe kontrole. Na czym polegają te kontrole? Wszystko dokładnie sprawdzamy, odkręcamy lampy, zaglądamy w szuflady i pod łóżka. W między czasie prowadzam też osadzonych do lekarza, przyjmuję nowy transport. Potem jest obiad i ok. sprawdzamy kraty młotkiem do oklepywania krat. Młotek do oklepywania krat? Mamy taki specjalny młotek drewniany. On jest bardzo specyficzny, bo jeśli byłaby gdzieś krata nadpiłowana, to w momencie uderzenia tym młotkiem dźwięk jest zupełnie inny. Po sprawdzeniu krat mam pół godziny na papierkowe sprawy, idę na peronkę i przechadzam się. Pytam osadzonych, czy niczego nie potrzebują, sprawdzam sytuację ogólną. Potem prowadzę ich na kolację i jest apel wieczorny. Prowadzi go dowódca zmiany i rezerwa składu zmiany. Przeliczamy osadzonych, zamykamy pawilon i wychodzę z pracy. W nocy również więźniowie są nadzorowani. Jak wygląda więzienna cela? W zależności od zakładu. Jeżeli mamy zakład typu zamkniętego, cele są przeważnie czteroosobowe. W zakładzie półotwartym są nawet sześcioosobowe czy ośmioosobowe cele. Jeszcze kilka lat temu było tak, że na zakładzie był duży ścisk. Były trzypiętrowe koje, czyli łózka, więc osadzeni mieli prawo się skarżyć. Były kłótnie między osadzonymi, bo jeżeli w celi 4/4 odbywało karę 9 osób to dochodziło tam do różnych sytuacji. Teraz jest zupełnie inaczej. Osadzeni mają przestrzeń, są podzieleni na palących i niepalących, robi się wszystko w tym kierunku, by osadzonym życie tam umilić, nie utrudniać. A jakich przedmiotów nie może posiadać taki osadzony i dlaczego? Nie może posiadać przedmiotów niedozwolonych i niebezpiecznych. Nie można mieć noży i nic ostrego. Noże i widelce są plastikowe. Nie mogą mieć maszynek do golenia i igieł. Nie mogą posiadać żadnych rzeczy, którymi mogą sobie lub innym zrobić krzywdę. Czym się różni oddziałowy od wychowawcy? Wychowawca jest od wychowywania, rozmawiania z osadzonymi, przyjmuje skargi i wnioski, zarządza systemem przepustkowym. Oddziałowy jest od ochrony. Wśród więźniów bardzo popularne jest robienie tatuaży tzw. dziaranie. Czy mają do tego prawo? Nie mają do tego prawa. Jest to zakazane. Na sali nie można mieć igieł i maszynek. Tatuaże podkreślają subkulturę więzienną. Jest zakaz ze względów zdrowotnych. Mogą one prowadzić do chorób zakaźnych W więzieniu używa się wiele potocznych słów- niekoniecznie zrozumiałych dla ludzi spoza tego miejsca. Mógłby pan wyjaśnić znaczenie niektórych z nich? No na przykład “siedzieć za głowę” to znaczy za morderstwo, “klawisze” to my, ale mówią też na nas “gady”. “Przerzutka” to przeniesienie więźnia do innej celi bądź pawilonu. „Gryps” to zaszyfrowana wiadomość. Wspominał pan, że ma do czynienia z recedywistami. Kim oni są? To są różni ludzie w różnym wieku i z różnych środowisk. Odsiadują wyrok po raz kolejny. Osiemdziesiąt procent tych ludzi to tzw. patologia. My ich nazywamy bumerangami, bo jak wychodzą to zawsze wracają. Jak ja już pracuję 15 lat to oni się tutaj tak przewijają, że ja ich bardzo dobrze znam. To są ludzie, którzy nie potrafią żyć na wolności. Jakie były najtrudniejsze przypadki osadzonych z jakimi miał pan do czynienia? Miałem takiego jednego, który w ’88 roku popełnił morderstwo. Spalił żywcem żonę i córkę. Jak z nim rozmawiałem, mówił, że jest spokojnym człowiekiem i faktycznie takim był. Żona z córką doprowadziły go do takiego stanu, że nie wytrzymał. U mnie są ludzie, którzy dostają 25 lat pozbawienia wolności, ale tylko te ostatnie 5 lat spędzają tutaj. 20 pierwszych lat kary odbywają w zakładach karnych zamkniętych. My tutaj staramy się ich przystosować do normalnego życia. Niech pani sobie wyobrazi, że ktoś przez 20 lat nie miał kontaktu ze światem zewnętrznym, wychodzi na wolność w spodniach szwedach, które np. 20 lat temu były modne i on się tej mody trzymał, bo nie wiedział jak obecnie ludzie się ubierają. Wyszedł gdzieś, zobaczył multikino i zastanawiał się “Boże co to jest”. Tak jakby zatrzymał się w czasie. Jak szedł siedzieć to widział tylko polonezy, syrenki i maluchy…

jak wyglada zycie w areszcie