Streszczenie szczegółowe. Test z lektury. „Kamienie na Szaniec” Aleksandra Kamińskiego to głęboka, wielowymiarowa powieść o młodych ludziach walczących w ruchu oporu podczas II wojny światowej. Warto przeczytać krótkie streszczenie tej powieści z kilku powodów: 1. Podstawowe zrozumienie fabuły: Krótkie streszczenie daje Do podanych pseudonimów dopisz prawdziwe imiona i nazwiska: 2. Rozwiąż następujące skróty: 3. Narysuj znak Polski Walczącej. 4. Z podanych utworów podkreśl ten, do którego nawiązuje tytuł książki A.Kamińskiego: J.Słowacki "Testament mój"--to jest to! 5. Bohaterstwo i groza wypełniły ich dni czyli "Kamienie na Szaniec". % 263 głosów. Treść. Grafika. Filmy Komentarze. MAŁY SABOTAŻ: Utrudnianie życia wrogowi, poprzez działania mające na celu obalenie propagandy niemieckiej. Miał oddziaływać na niemców i sprawić, by czuli się oni mniej pewnie, oraz na warszawiaków, by dawać im Szare Szeregi. Edytuj. Szare Szeregi – kryptonim harcerstwa męskiego, walczącego w konspiracji w latach 1939-1944. Szare Szeregi zorganizowały się z czasem w trzy warstwy: najstarsi służbą i wiekiem, najbardziej wyrobieni tworzyli Grupy Szturmowe (JP), przeznaczone do dywersji bojowej i do partyzantki. Bojowa Szkoła (BS) - tworzyła Ostatni rozdział „Wielka gra” obejmuje letnie miesiące roku 1943: akcja pod Czarnocinem (6 czerwca 1943); akcja w Sieczychach i śmierć Zośki (20 sierpnia 1943). Miejscem akcji „Kamieni na szaniec” jest przede wszystkim Warszawa, którą autor przybliża czytelnikowi, podając nazwy ulic, miejsc i dzielnic, między innymi: ulica kombinasi warna baju dan celana yang cocok wanita. Rudy i Alek zmarli tego samego dnia. Śmierć chłopców strząsnęła ich przyjaciółmi. W miesiąc po tych wydarzeniach zostały wydane wyroki śmierci na gestapowców, którzy maltretowali Rudego podczas przesłuchań. Celestynów Po śmierci Rudego i Alka, Zośka był bliski załamania psychicznego. Z trudem zajmował się sprawami organizacji, spędzając większość czasu w samotności. Przyjaciele namówili go do wyjazdu na wieś, gdzie udał się w towarzystwie ojca i siostry. Słuchając rady ojca, zasiadł do spisania wspomnień o Rudym, które zatytułował: „Kamienie rzucane na szaniec”. Pisanie pamiętnika wpłynęło pozytywnie na Zośkę. Zaczął chętniej rozmawiać o tragicznych przeżyciach z siostrą. Uświadomił sobie, że koledzy z drużyny szybko dojrzewają i wciąż przyłączają się do nich nowi, którzy mogą dorównać w osiągnięciach Alkowi i Rudemu. Do Warszawy wrócił uspokojony. Wkrótce w kaplicy Sióstr Urszulanek odbyła się msza święta za dusze Alka i Rudego. Z Komendy Głównej Sił Zbrojnych w Kraju nadeszło pismo, w którym zmarli przyjaciele zostali odznaczeni Krzyżem Virtuti Militari. W maju Zośka został wyznaczony na dowódcę akcji odbicia więźniów, przewożonych pociągiem do obozu w Oświęcimiu. Wykonanie zadania miał obserwować kapitan Pług. Zośka zdecydował, że atak na pociąg odbędzie się w Celestynowie. Po otrzymaniu wiadomości, że więźniarka będzie doczepiona do pociągu nr 401, wyruszono w stronę Lublina. Na miejscu okazało się, że pociąg przybędzie z opóźnieniem. Akcja rozpoczęła się po północy. Po krótkiej strzelaninie uwolniono więźniów i nastąpił powrót do Warszawy. Akcja pod Celestynowem potwierdziła zdolności przywódcze gra Latem 1943 roku nastąpiły kolejne klęski wojsk niemieckich. Zośka w tym czasie brał udział w wielu przedsięwzięciach. Pewnego dnia otrzymał rozkaz wysadzenia mostu pod Czarnocinem. Akcja ta okazała się pechowa dla jego grupy. Przed wyjazdem samochód wyznaczony do akcji, został zatrzymany przez patrol żandarmerii niemieckiej. Po krótkiej walce, jadący w nim chłopcy zostali zastrzeleni. W dniu akcji część ludzi wyjechała pod Czarnocin. Zośka, który odbierał materiały wybuchowe z magazynu, zjawił się na miejscu spóźniony. Nie udało im się wysadzić całego mostu, lecz jedynie uszkodzić część przęseł. W drodze powrotnej do Warszawy jeden z samochodów wpadł do rowu. Felek Pendelski, Andrzej Zawadowski i Maciek zmuszeni byli wracać do miasta pieszo. Nagle za nimi pojawił się niemiecki patrol i rozległy się strzały. Z trójki chłopców przeżył jedynie Maciek. Pewnego dnia Zośka w towarzystwie pana Janka szedł na cmentarz, by złożyć kwiaty na grobie Oracza. W pewnej chwili zostali zatrzymani przez patrol niemiecki. Oficer kazał Zośce odwinąć róże z bibuły i wówczas wypadła z nich kartka z danymi do fałszywej karty rozpoznawczej. Chłopak został zatrzymany i odesłany na Szucha. Na posterunku Zośka podstępnie przekonał eskortującego go żandarma, aby zostawił go samego. Kiedy zorientował się, że wraz z dowodem otrzymał obciążającą go kartkę, połknął skrawek papieru. Po tygodniu opuścił więzienie. Po tych wydarzeniach starał się więcej przebywać w domu z rodziną. Zorganizował również kółka samokształceniowe, angażując do współpracy grono nauczycieli z gimnazjum imienia Stefana Batorego. W drugiej połowie sierpnia kierownictwo walki konspiracyjnej wydało rozkaz likwidacji sieci posterunków żandarmerii na granicy Generalnej Guberni. Oddział, którym dowodził Zośka, miał zaatakować posterunek we wsi Sieczychy. W drodze na miejsce akcji z dumą patrzył na przyjaciół, w których odnajdywał wiele cech Rudego i Alka. Atak nastąpił o północy. Zośka ruszył w stronę furtki, kiedy poczuł uderzenie w pierś i osunął się na ziemię. strona: - 1 - - 2 - - 3 -Polecasz ten artykuł?TAK NIEUdostępnij Jesteś w:Ostatni dzwonek -> Kamienie na szaniec Rozdział I SŁONECZNE DNI „Posłuchajcie opowiadania o Alku, Rudym, Zośce i kilku innych cudownych ludziach. o niezapomnianych czasach 1939-1943 roku, o czasach bohaterstwa i grozy. Posłuchajcie opowiadania o ludziach, którzy w tych niesamowitych latach potrafili żyć pełnią życia, których czyny i rozmach wycisnęły piętno na stolicy oraz rozeszły się echem po kraju, którzy w życie wcielić potrafili dwa wspaniałe ideały: BRATERSTWO i SŁUŻBĘ”. W Warszawie zawiązało się harcerskie środowisko młodzieży. Chłopcy często wyruszali na wyprawy. W czasie ferii zimowych w góry na narty. Latem na biwaki do lasu, nad jeziora na spływy kajakowe. Do „Buków” należeli między innymi Alek, Rudy i Zośka. Wodzem grupy był harcmistrz Leszek Domański. Nazwany był przez chłopców Zeusem. Miał osiem lat więcej od swoich podopiecznych. Był także ich nauczycielem geografii i wychowawcą klasy. Nauczał w szanowanym Gimnazjum i Liceum im. Króla Stefana Batorego. Zajęcia prowadził od dwóch lat. Cieszył się sympatią. Często chodził z Alkiem do kina. Stanowiło ono obiekt ich wspólnego zainteresowania. Czasami zapraszał chłopców do swojego domu. Rok 1939 był dla chłopców przełomowy. Pomyślnie zdali maturę . Na początku czerwca wyruszyli na dziesięciodniową wycieczkę w Beskidy Śląskie. W ciągu dnia wędrowali by zwiedzić jak najwięcej miejsc. Na noce schodzili do Ośrodka Harcerskiego lub biwakowali w lesie. Wieczory spędzali najczęściej przy ognisku. Śpiewali, dyskutowali na różne tematy. To była cudowna, beztroska wyprawa. Rozdział II W BURZY I WE MGLE We wrześniu 1939 roku wybuchła wojna. Niemcy napadły na Polskę. Dla Polaków był to cios w serce. Po apelu radiowym 6 września harcmistrz Zeus zebrał chłopców. Wyruszył z nimi na wędrówkę na wschód. Chciał ich zabrać z terenu, na który mógł wtargnąć wróg. Udział w wyprawie wzięła także 23. Drużyna - zespół „Buków”. Wszyscy byli młodzi i wysportowani. Wędrówka nie sprawiała im trudności. Zeus kierował się mapą. Omijał zatłoczone szosy, którymi uciekali uchodźcy. Po przekroczeniu Wisły zaczęli iść bocznymi polnymi lub leśnymi drogami. Chcieli uchronić się przed nalotami niemieckich samolotów. To wszystko wprawiło chłopców w konsternację. Nie rozumieli, co się dzieje . Dlaczego w takiej sytuacji nie otrzymali żadnych zadań do wykonania. Szli w ciszy. Nie Wielkim Dębem byli świadkami zbombardowania przez Niemców pociągu z uchodźcami. Po raz pierwszy zobaczyli grozę wojny. Setki martwych ludzi leżących we krwi. Wśród nich dużo rannych wzywających pomocy. Zauważyli brak reakcji ze strony gapiów. Ten widok na zawsze pozostał w ich pamięci. Alek, blady z przerażenia, pierwszy rzucił hasło o wspólnej pomocy. Chłopcy zaczęli opatrywać rannych. Mimo to nadal potrzebna była fachowa pomoc lekarska. Alek stanął murem z kolegami na drodze. Zagrodził w ten sposób drogę przejeżdżającym ciężarówkom. Zmusił auta do postoju. Poprosił kierowców, aby przetransportowali rannych do pobliskiego miasteczka. Po chwili wszyscy wspólnie poprzenosili ludzi do ciężarówek. To była pierwsza akcja pomocy ludziom udzielona przez drużynę „Buków”. Harcerze pod wodzą Zeusa wyruszyli w dalszą wędrówkę. We Włodawie dowiedzieli się od ludzi, że Niemcy są już niedaleko. Sowieci szli na zachód. Ta wiadomość spowodowała, że Domański zadecydował o powrocie do Warszawy. Miasto zastali w gruzach. Było zbombardowane. Domy paliły się. W mieszkaniach nie było światła, wody i gazu. Stolica była cała w zgliszczach. Na ulicach stały barykady. Na chodnikach handlarze sprzedawali co się tylko dało. Wszędzie było pełno Niemców. To był początek działalności gestapo. Wprowadzono godzinę policyjną. Rozpoczęły się rewizje w domach, aresztowania. Chłopcy bardzo cierpieli z powodu kapitulacji Warszawy. Minęły dwa tygodnie od powrotu Alka z harcerskiej wędrówki. Do mieszkania jego rodziców po godzinie policyjnej przyszło pięciu gestapowców. Po dokonaniu rewizji aresztowali ojca Alka Był kierownikiem dużej fabryki przemysłowej. Alek przyrzekł sobie, że dopóki go nie wypuszczą, on nie będzie jadł słodyczy. Wytrwał w tym postanowieniu do czerwca 1940 roku. Jego ojca wraz z innymi dwustoma więźniami rozstrzelano w lesie w Palmirach. Skazani przed wojną byli działaczami społecznymi, gospodarczymi lub politycznymi. Śmierć rodzica miała ogromny wpływ na Alka. Wówczas postanowił, że musi walczyć z okupantem. Przyświecało mu hasło: „Być zwyciężonym i nie ulec – to zwycięstwo”. Przed wojną widniało we wszystkich szkołach Od czasu powrotu z wędrówki zespół „Buków” z Zeusem prowadził gorące dyskusje. Wszyscy szukali sposobu walki z okupantem. Zośka 15 października 1939 roku po raz pierwszy przyniósł na zebranie parę arkuszy tajnego pisemka. Odbite było na powielaczu. Pierwszy numer „Polski Ludowej” - „pisma demokratycznej grupy młodzieży Plan” (Plan - Polska Ludowa Akcja Niepodległościowa) zainspirował ich do dalszej działalności. Czytali je z zapartym tchem. Słowa wzywające do walki z okupantem były impulsem do przeciwstawienia się wrogowi. Zośka znał jednego z założycieli „Planu” – instruktora harcerskiego Juliusza Dąbrowskiego. Nawiązał łączność między „Planem” a „Bukami”. Wraz z Zośką, Rudym, Zeusem i innymi harcerzami dołączyli do „Planu”. Organizacja swą siedzibę miała w pokoikach przy ulicy Złotej. Pracowali z zapałem w pełnej konspiracji. Dwa razy w tygodniu powielali pisemko „Polski Ludowej”. Przyjmowali nowych ochotników. Po jakimś czasie złożyli przysięgę. Mówiła o walce na śmierć i życie z okupantem. O zdradzie grożącej wyrokiem śmierci itd. Zespół „Buków” został podzielony na pięcioosobowe grupy. Dwie dwa razy w tygodniu powielały i rozprowadzały „Polskę Ludową”. Trzecia współpracowała z grupą bojową Kota (działacza niepodległościowego ściganego przez gestapo). Czwarta i piąta zajęła się propagandą uliczną. Do ostatnich grup należeli Zośka, Alek i Rudy. Do ich zadań należało od tej pory nalepianie małych wąskich karteczek na plakatach i odezwach niemieckich. Wyśmiewali wypisane tam hasła. Widząc te fiszki ludzie po kryjomu się uśmiechali. Dawało im to poczucie wewnętrznej wygranej. Pierwsze propagandowe nalepki wymyślił Rudy i jego kolega Jerzy Masiukiewicz – pseudonim „Mały”. Robili je w „warsztacie” . Składał się z maleńkiej drukarenki, gumowych literek starczających tylko na wydrukowanie dwóch wierszy. Chłopcy nie zdawali sobie sprawy, że tworzą propagandę podziemną . Wpisywali się do historii konspiracyjnej walki z okupantem. Tymczasem w ruinach Warszawy powstały pierwsze luksusowe restauracje z dancingami. Chodzili do nich bogacze. Ne zwracali uwagi na otaczającą rzeczywistość. Jedli przy suto zastawionych zakąskami i winami stołach. Od świata ulicznej nędzy oddzielała ich szklana witryna. W grudniu 1939 roku zespół „Buków” pod dowództwem Janka Błońskiego z „Planu” zorganizował akcję „zagazowania”. Chłopcy wnieśli do luksusowej restauracji „Adria” gaz wywołujący wymioty. Po jego rozpuszczeniu wystrojone kobiety i bogaci „dranie” wybiegali na zewnątrz i wymiotowali na śniegu. Zagazowanie „Adrii” było ostatnią wspólną akcją „Buków” i „Planu”. Okazało się, że ten drugi miał zainteresowania polityczne. Chłopcy szukali swego miejsca w Polsce Podziemnej. To Zeus podjął decyzję o odłączeniu 1 2 3 4 5 6 7 8 9 Szybki test:Jako akwizytor u „Wedla” pracował:a) Wesołyb) Małyc) Grubyd) KamieńRozwiązaniePseudonim „Mały” nosił:a) Jerzy Drewnowskib) Janek Błońskic) Jerzy Masiukiewiczd) Juliusz DąbrowskiRozwiązanieCzłonkowie "Buków" na początku czerwca 1939 roku wyruszyli ostatni raz na beztroską wycieczkę...a) w Góry Sowieb) w Beskid Sądeckic) w Beskidy Śląskied) w BieszczadyRozwiązanieWięcej pytań Zobacz inne artykuły:InneCharakterystyka AlkaGeneza tytułu „Kamieni na szaniec”Biografia Aleksandra KamińskiegoSzczegółowe streszczenie „Kamieni na szaniec”Charakterystyka RudegoGeneza „Kamieni na szaniec”„Kamienie na szaniec” - krótkie streszczenieCharakterystyka ZośkiAkcja pod Arsenałem – streszczenieDokument epoki, czyli problematyka „Kamieni na szaniec”Charakterystyka pozostałych bohaterów „Kamieni na szaniec”Gatunek literacki, narracja, język i styl „Kamieni na szaniec”„Kamienie na szaniec” - plan wydarzeńSzczegółowy plan wydarzeń „Kamieni na szaniec”Losy Macieja Aleksego Dawidowskiego („Glisty”, „Alka”, „Kopernickiego”, „Koziorożca”)Wartości artystyczne argumentem za ponadczasowością „Kamieni na szaniec”Losy Jana Bytnara („Rudego”, „Janka”, „Krokodyla”)Krytyka literacka o „Kamieniach na szaniec”Słowniczek najważniejszych pojęć związanych z „Kamieniami na szaniec”Losy Tadeusza Zawadzkiego („Zośki”, „Tadeusza”, „Kotwickiego”, „Kajmana”, „Lecha Pomarańczowego”)BibliografiaNajważniejsze cytaty „Kamieni na szaniec”Czas i miejsce akcji „Kamieni na szaniec”Kalendarium twórczości Aleksandra Kamińskiego Partner serwisu: kontakt | polityka cookies Hej Dziś powtarzam trzy lektury tzn. Kamienie na szaniec, Romeo i Julia oraz Antygonę. Powtarzam wg. punktów przedstawionych w poprzedniej notce z języka polskiego. No to zaczynamy: 1. Autor Aleksander Kamiński Tytuł Kamienie na szaniec Czas i miejsce akcji 1939-1943r. Warszawa oraz okolice, np. Celestynów, Czarnocin. Epoka, w której dzieło powstało Literatura XX wieku Gatunek literacki Powieść/ Reportaż, należy do literatury faktu Rodzaj narracji Trzecioosobowa Główny temat przyjaźń pomiędzy Rudym, Alkiem i Zośką, działalność w ramach Małego Sabotażu Przesłanie Za patriotyzm i prawdziwą przyjaźń warto cierpieć, często te dwie cechy wymagają poświęceń, nie raz trzeba za nie oddać życie. Bohaterowie Rudy - Jan Bytnar, Alek - Aleksy Dawidowski, Zośka- Tadeusz Zawadzki. Byli absolwentami liceum Batorego w Warszawie, należeli do Wawra, byli harcerzami Szarych Szeregów. Mieli po około 20 lat. Czy bohaterowie zmienili swoją postawę i dlaczego? Pod wpływem wojny i walki z okupantem radośni chłopcy zmienili się w odważnych mężczyzn, którzy za swoich przyjaciół , ojczyznę i ideały są gotowi na śmierć. Komu poleciłabym tą książkę? Moim zdaniem, książkę tę powinien przeczytać każdy Polak. Szczególnie jednak młodzi ludzie, którzy o patriotyzmie i o tym jak ważna jest ojczyzna mają bardzo mgliste pojęcie. Cytat wart zapamiętania "Opowieść o wspaniałych ideałach braterstwa i służby, o ludziach, którzy potrafią, pięknie umierać i pięknie żyć". W jakiego typu wypracowaniach wykorzystałabym tą lekturę? Lekturę tę wykorzystałabym aby poruszyć takie motywy jak: przyjaźń, ideały, patriotyzm, wojna, historia Warszawy. 2. Autor William Szekspir Tytuł Romeo i Julia Czas i miejsce akcji koniec XVI w. Akcja trwa 5 dni.; Werona i Mantua- miasta włoskie Epoka, w której dzieło powstało : przełom renesansu i baroku - epoka elżbietańska Gatunek literacki tragedia szekspirowska Główny temat miłość, bunt, szaleństwo. Przesłanie Miłość jest w stanie przezwyciężyć nawet śmierć Bohaterowie Romeo Monteki - Julia Kapulet Czy bohaterowie zmienili swoją postawę i dlaczego? Zarówno Julia jak i Romeo zmieniają swoją postawę w trakcie utworu. Julia gdy zakochuje się w Romeo staje się zaradna, przestaje zajmować się błahostkami, zaczyna trzeźwo myśleć, staje się uparta w dążeniu do celu. Romeo pod wpływem miłości do Julii zmienia się w odważnego i oddanego mężczyznę, staje się pogodny i optymistycznie nastawiony do życia a co najważniejsze dojrzały do prawdziwej miłości. Komu poleciłabym tą książkę? Poleciłabym tę książkę młodzieży, ponieważ można z niej wyciągnąć wiele wniosków dotyczących życia. Cytat wart zapamiętania "Romeo! Czemuż ty jesteś Romeo?/ Wyrzecz się swego rodu, rzuć tę nazwę!/ Lub jeśli tego nie możesz uczynić,/ To przysięgnij wiernym być mojej miłości,/ A ja przestane być z krwi Kapuletów. W jakiego typu wypracowaniach wykorzystałabym tą lekturę? Lekturę tę wykorzystałabym aby poruszyć motyw: nieszczęśliwej miłości, zwaśnionych rodów. 3. Autor Sofokles Tytuł Antygona Czas i miejsce akcji I połowa XIII w. Epoka, w której dzieło powstało Starożytność Gatunek literacki tragedia antyczna Główny temat spór pomiędzy Kreonem i Antygoną Przesłanie Niekiedy trudno pogodzić zasady ludzkie i boskie Bohaterowie Antygona, Ismena, Kreon, Hajmon, Eurydyka Cytat wart zapamiętania "Współkochać przyszłam, nie współnienawidzić. " W jakiego typu wypracowaniach wykorzystałabym tą lekturę? Gdy poruszony będzie temat miłości, poświęcenia, władzy To na tyle o tych lekturach .... niedługo następne. Do zobaczenia. Akcja dywersyjna Czarnocin Latem 1943 r. część patrolu wyjeżdża wcześniej, a Zośka zaś do nich dojeżdża. Jest bardzo spóźniony. Przybywa kilka minut przed planowanym przyjazdem pociągu przez most pod Czarnocinem. Nie wszystko jeszcze było gotowe. Zośka szybko wydaje rozkazy. Niestety plan się nie udał. Pociąg pełen czołgów przejeżdża w nienaruszonym stanie. Chłopak jest bardzo zawiedziony i zły. Zwłaszcza na siebie. Pomyślał aby wysadzić most. I znowu pech. Miny nie zdołały wysadzić całego mostu. Zostaje uszkodzona bardzo mała część. W Zośce kotłują się negatywne emocje. Wraz ze swoimi podwładnymi wyrusza w drogę powrotną do Warszawy. Rokita Talented Odpowiedzi: 48 0 people got help Wiadomości wstępne W roku 1943 powstała opowieść Aleksandra Kamińskiego: „Kamienie na szaniec”. Autor przedstawił w niej wojenne losy grupy harcerzy, należących do 23 Warszawskiej Drużyny Harcerskiej, spośród których na plan pierwszy wysunął trójkę przyjaciół: Tadeusza Zawadzkiego „Zośkę”, Aleksego Dawidowskiego „Alka” i Jana Bytnara „Rudego”. „Kamienie na szaniec” opowiadały o przyjaźni i walce z okupantem, o młodych ludziach, których dorastanie przyspieszył wybuch II wojny światowej i którzy „w życie wcielić potrafili dwa wspaniałe ideały: Braterstwo i Służbę”. Historia ta, oparta na autentycznych wydarzeniach, zrodziła się pod wpływem tragicznych wypadków, które doprowadziły do śmierci „Alka” i „Rudego”. Obaj zmarli 30 marca 1943 roku – jeden padł ofiarą bestialstwa gestapowców, drugi zginął śmiercią żołnierza na polu walki. Dalsze rozdziały utworu dopisało ponownie życie – w kilka tygodni później zginął Tadeusz Zawadzki i wraz z przyjaciółmi stanął na wiecznej warcie. Bohaterowie umierali kolejno niczym „kamienie przez Boga rzucane na szaniec”, lecz walka trwała nadal… Utwór Aleksandra Kamińskiego, poruszający aktualną w tamtych dniach problematykę wojennej zawieruchy i walki z okupantem, zyskał ogromną poczytność i stał się klasyczną pozycją piśmiennictwa konspiracyjnego. Do roku 1995 „Kamienie na szaniec” doczekały się osiemnastu wydań i każdego roku zyskują rzesze nowych czytelników, którzy uczą się od „Alka”, „Rudego” i „Zośki” czym powinno być braterstwo, honor, odwaga, prawdziwa przyjaźń i służba literacka o „Kamieniach na szaniec” Tomasz Strzembosz w „Całym życiem”: „Kamienie na szaniec” to zarazem pierwsze historyczne opracowanie, próba świadectwa, dydaktyczna opowieść dla współczesnych i dla potomnych oraz osobista relacja, dokument historyczny (dokument świadomości i dokument epoki), żarliwe wyznanie dopiero co przeżytej prawdy o ludziach. Marek Zieliński w „Niepokora pisarza”: Duch czasu bywa przewrotny. Omija wyniosłych i z dumą kreujących siebie i wciela się w tych, którzy literaturę za środek tylko mają i obok niej poprzez swoje bibliografie budują rzeczywistość poczętą z odwagi i z uczciwego namysłu. […] Sukces artystyczny polega najczęściej na odwadze Kolumba i prostocie założeń. Aleksander Kamiński jest jednym z nielicznych, którzy dopłynęli do świata wartości. Nie zatopili oni siebie ani wiezionego ładunku, nie zamienili statku w muzeum. Rzucili swoim pisarstwem wyzwanie rozumowi i trzeźwej spekulacji, w których nie starcza już miejsca na ideał. Krystyna Heska-Kwaśniewicz: Nie każda książka staje się legendą. To przywilej tekstów wyjątkowych, które tak mocno wrastają w świadomość narodową, że zaczynają nią rządzić. Takie są właśnie „Kamienie na szaniec”, książka, która w sposób decydujący wpłynęła na historyczną i moralną wizję lat 1939-1945, stała się epitafium i testamentem. Sięgają po nią kolejne pokolenia Polaków kierowane nie nakazem lekturowym, lecz moralnym. Janusz Tazbir nazwał tę książkę jednym z kamieni milowych polskiej świadomości narodowej i obok „Jeszcze Polska”, „Pana Tadeusza” i „Trylogii” zaliczył ją do dwunastu dzieł, „które bądź to najlepiej ukazują umysłowość oraz postawę wielu pokoleń Polaków, bądź też wywarły szczególny wpływ najpierw na losy ich państwa, a następnie na uporczywe dążenie do niepodległości”. Na legendę „Kamieni na szaniec” składają się trzy elementy: niezwykłość bohaterów, osobowość autora i dzieje 1. Bohaterowie „Kamieni na szaniec” w świetle dokumentów”, wstęp: T. Strzembosz. PWN, Warszawa 1994 2. Broniewski S., Całym życiem; Pod Arsenałem, Warszawa 1983 3. Heska-Kwaśniewicz K., Dlaczego bano się „Kamieni na szaniec”, „Odra” 1994, nr 7/8 4. Heska-Kwaśniewicz K., Braterstwo i służba. Rzecz o pisarstwie Aleksandra Kamińskiego, Katowice 1998 5. Hussarski R., Wspomnienie pamięci Czarnego, Wojtka, Farysa i innych, „Bibliofil Harcerski”, VI 1988 – X 1989 6. Janowski A., Być dzielnym i umieć się różnić. Szkice o Aleksandrze Kamińskim, Warszawa 1992 7. Jastrzębowski Z., Literatura pokolenia wojennego, Warszawa 1969 8. Rossman J., Jak powstały „Kamienie na szaniec”, „Polityka”, 1988 9. Zieliński M., Niepokora pisarza, [w:] Kilka niewzruszonych przekonań, Warszawa 1987Mapa serwisu:Aleksander Kamiński - biografiaKamienie na szaniec - streszczenie szczegółoweKamienie na szaniec - streszczenie w pigułce (z filmem) Kamienie na szaniec - opracowanie Geneza „Kamieni na szaniec” Polacy i Niemcy – jak przedstawił ich Kamiński w „Kamieniach na szaniec” Opis Warszawy wyłaniający się z „Kamieni na szaniec” Akcja w Celestynowie – szczegółowy opis Akcja w Sieczychach – szczegółowy opis Akcja pod Arsenałem – szczegółowy opis sytuacji Akcja w Sieczychach – plan wydarzeń Akcja pod Arsenałem – plan wydarzeń Akcje Małego Sabotażu – szczegółowy opis Dlaczego chłopcy z „Kamieni na szaniec” „pięknie żyli” i „pięknie umierali”? – rozprawka Rozprawka na temat różnicy pokolenia młodzieży Alka, Zośki i Rudego od naszego i czy mamy jakieś wspólne cechy Mały Sabotaż Historia Szarych Szeregów Kamienie na szaniec - plan wydarzeń Akcja pod Arsenałem - streszczenie Słowniczek terminów związanych z „Kamieniami na szaniec” Artyzm „Kamieni na szaniec” „Kamienie na szaniec” jako dokument epoki „Kamienie na szaniec” - gatunek literacki Wątki w „Kamieniach na szaniec” Czas i miejsce akcji Kamieni na szaniec Kamienie na szaniec - bohaterowie Charakterystyka zbiorowa Alka, Rudego i Zośki Tadeusz Zawadzki („Zośka”, „Tadeusz”, „Kotwicki”, „Kajman”, „Lech Pomarańczowy”) - życiorys Maciej Aleksy Dawidowski („Glizda”, „Alek”, „Kopernicki”, „Koziorożec”) - życiorys Jan Bytnar („Rudy”, „Janek”, „Krokodyl”) - życiorys Charakterystyka Rudego Charakterystyka Zośki Charakterystyka Alka Główne motywy literackie w „Kamieniach na szaniec” Kamienie na szaniec - cytaty ciekawostki

akcja czarnocin kamienie na szaniec